Mien Vadder har een Hobby he weer een Hohnerfründ op 'Rhodelander. Im Vörjohr verkoff he denn Bruteier von seine Tucht, un een Johr löt he sick ol Eendogsküken schicken to Blootopfrischung.
Dorbi harn se em düchtig ansmeert - dree Verel weern Hohns, ober he mök trotz alldem ol dor sein Geld rut. Alle Hohns wurrn kastriert - nun weern se Kapauns. Se freeten ganz gewaltig, un dat weer dorbi ok kein Wunner, dat se riesengroot wuurn - nich ganz so groot wie lüttje Straußenküken!
Nun köm de Daag, den ick nich vergeeten do, so lang ick leev. To sien Geburtsdaag am dritten Januar schöll ik een Kapaun slachen, dor weerm nich ganz veel mehr von dor.
"Daß du mir aber nicht den Zuchthahn zu fassen kriegst, denn bei diesem, Regenwetter sehen sie alle dunkel aus!", meen he, un ik anter "Geht klar, ich mach das schon!" Ik güng to rechen Tiet in'n Höhnerstall to foorn un greeo mi so'n Riesending twüschenrut. Her dat Biel, rup up'n Haupluck, un ruck zuck weer de Kopp af.
Minsch, Ernst. wat hest du mookt. As ik den Ring am Been seg, i denk mi slöög 'n Peerd. Har ik doch Vadder sin een un all'ns to footen kreegen, wo he mi extro wohrschaut har.
Oh, wat kummt dor up di to! Doch nun har ik mi wart utkeest. To Fierobend höl ik Vadder von de Arbeit af - ik wuss jo, wo he sick ophöl, wenn he ut'n Zug steeg. Meistens drunk he sein Glas Beer, bevor he no Huus güng. He keek hoch up, as ik mi bi em an'n Disch sette un'n Sluck un twee Beer bestellte. Dat weer jo noch ni dorweden, un he hett woll dacht: Wie kummt Ernst dorto? Toläß weer in mi de Spannung to groot. Mit Tranen in de Oogen vertell ik lem, wat ik for'n Heldenstück utseeten har.
He keek mi groot an, zwirbel sein Snorrbort un sä: "Dann mußt du mir einen neuen kaufen - die sind jetzt zur Brutzeit leider nicht billig!"
Dartig Mark hett mi domols bi 1931 rum den Hohn kost. Un de sünd mi sur afgohn, wo ik doch keene Arbeit har.