Dat weern fröher Schulten, wat vondoog de Buur Ahrens in Leeste is. Schulten wohn'n dor, wo up'e anner Siet dat Pastornhuus von Leeste steiht. To Anfang von'n negenteinsten Johrhunnert is dat wesen, as de Kaiser Nopoleon von Frankriek dör de Gegend töög. Do kreeg ok dat Dorp Leeste Inquartierung. Do schall dat wesen hebb'n, dat bi Schulten eenige Franzosen mit Peer, inquatiert wudd'n. Wi de denn wietermossen, wiel se woll no Russland mossen, harrn se en Lokenwogen, wo allerlei Fööte uploodt weern, stohnloten. ”Dat is jo'n dicken Hund” sä Schulten Vadder,” ober, wi ik de Franzosen kenn'n do, koomt de wedder, un wehe de Luer, de sik an Franzosengoot beriekern dän.” De grote schöne Wogen wudd bi Schulten in'e Schüün in de Ecke schoben, un weer denn ok bold vergeten. De veel Arbeit leet Schulten ok keen Tiet, sik um den Wogen to kümmern. Indes harrn de Franzosen in Russland wegge up't Jack kregen. De Kaiser harr to jem seggt, ”Rette sich, wer kann”. Wi de velen Franzosen nun wedder dör use Heimot kemen, harr de Broor von den Kaiser, wat König Jeromi in Kassel weer, de domols ok use König in Norddüütschland weer, sien Franzosen wedder sammelt, um de Russen, de jem bitt in use Gegend nohsett't harrn, wedder entgegen to träärn. Ober dat Unglück för de Franzosen woll, dat se bitt achtern Rhein trügg mossen. Ok de König Jeromi moß sien Thron verloot'n. Man schreew dat Johr 1815. De vergetene Wogen in Schulten Schüün harr vulle seben Johr up den Dag tööwt, dat sien Besitter em afholen dä. ”Nun koomt de nich mehr” sä Schulten Vadder, de längst wedder up'n Frachtwogen seet, wat siene Vörfohren siet urolen Tiet'n mookt harrn, as echte Leister. Dat bi dat Frachtfohıwark ok Wogens tweigung'n, versteiht sik. Schulten Vadder harr al so foken den schöön'n Wogen in'e Schüün bekeken. Den konn he nun woll bruken. De moßt'r nun her, de Franzosen keem'n nun nich mehr. Ober de Fööte, de up'n Wogen loodt weern, wat dormit moken? Wiel son Fohrluer nun jo veel Luer kenn'n doot, de von Wore wat verstohn dän, brocht Schulten Vadder ok mol son Fachmann von Bremen mit, de de Fööt unnersöken scholl. Düsse Fachmann mookt nun ok jo en Fatt open, un wat is dor in'n? Dat weer Indigo, son blauen Plantensaft, wo de Fobriken ok Dinte von möken, un de Fabereen dat Tüüg mit blau farwten. ”De Oberraschungen nehmt keen En'n”, seggt Schulten Vadder. He geew een Fachmann ut'e Hobenstadt den Updrag, den Kroom an'n Mann to bringen. De hett dat in Bremen bi'n Hannel vertellt, un in'n Nu weer de Lodung verkofft för dreedusendfiefhunnert Doler. En schöön”n Batzen hett de Fachmann kregen, un dat grote Geld weer Schulten. De konn'n sik dor'n Halwmeierplatz för köpen, wo de Arben utstorben ween. Dreedusend Doler hett de kost. Dor hebbt se bitt nun her wohnt. Wiel jem dat dor ok to eng wudd, hebbt se nun non Weidöwer utsiedelt.