Dor wo in Karkweyhe de Kark’n steiht,

Dichte bi ene Soge umgeiht.

Dor dän de Ritter von Weyhe lewen.

Dorvon hett de Oort sien Noom woll kregen.

”Up’e Borg” seggt man dor to en Stück Land.

In Karkweyhe is dat dor Jeden bekannt.

Nich ganz wiet dorvon dor weer de Think,

De Olen hebbt dreiht dor manch en Ding.

 

De von Weyhes hebbt wohnt up’e Woterborg.

Eemol, dor hann se ene grote Sorg.

As jem de liittje Deem wudd krank,

De gistem weer noch rick un rank.

Se harr upmol de Starrheit kregen.

Man geew nich veel mehr um ehr Lewen.

As do von Bremen de Nohricht keem,

Dat man bi Willehard sien Gebeen,

Gesund konn wesen, up schieniger Toot.

Bi de von Weyhs weer niks to loot.

 

Do hebbt von Weyhes en Schipp treggmookt

Un sünd mit de Deem no Bremen henstookt.

Se sünd dor denn in Bremen ankomen.

De Prester von Willehard hebbt jem nohmen

Un hebbt Jem seggt, ”Nun bitt’t jo’n Gott,

Denn helpt de Gebeene jo ut de Noot”.

Erst, do woll’n se dat nich glöwen,

Doch se dän nich lange töben,

 

Sünd full’n up’e Knee, mit all de Annern.

Wat keem dorvon? De Deern konn wannern.

De Geist von Willehard moß dat woll moken.

Wat wussen de Weyher von sone Soken?

Sünd Christen wurrn mit de genzen Luer.

Wat konn doch brenn’n dat hille Fuer!

Hebbt in Weyhe ok bolt’n Kark’n boot,

Hebbt bloß noch ehr’n Herrgott troot.

 

Dat is wesen vör ölbenhunnert Johr.

Solang’n is Weyhe, dat is woll kloor,

Ton Christentom bekehrt al wurm.

Solang’n wohnt in Karkweyh ok al Buurn.

Doch de Grundherrn, de harrn dat Segg’n,

Dän för dat Dorp den Grundsteen legg’n.

Bi de Kark’n rum’n, an de Beek andool,

Harr man boot för de Kinner de School.

 

Weyh is wussen twüsch’n Marsch un Geest.

Vondoog höört dorto nun ok noch Leest,

Un Erichshof mit Leesterheid.

An’e Werser gifft dat ok noch Drey.

Lausen, Sudweyh un Melchiorshusen,

Schööt al de weet’n, de’t noch nich wussen

So ward dat Weyhe wieter bestohn,

Un mit de Jugend nich unnergohn.